Ολα εδειχναν οτι κατι θα γινοταν απο μερα σε μερα.Η προαισθηση μου μου το ελεγε κατι θα γινει.
Ξυπνησα απο την φασαρια που εκανε η μητερα μου στο αλλο δωματιο,μου φωναζε να παμε στο νοσοκομειο γιατι δεν ηταν καλα.
Ανασηκωθηκα ταραγμενος,τι γινετε ρε παιδια?
Πηραμε το 166 και μετα απο λιγη ωρα βρεθηκαμε στον Ευαγγελισμο και περασαμε απο ψυχιατρο αρχικα και καρδιολογο επειτα.
Εκει κολλησαμε γιατι απο τον φοβο της για τα νοσοκομεια της ανεβηκε η πιεση και καρδιογραφημα δεν μπορουσε να γινει,περασαν περιπου 3 ωρες περιμενοντας να πεσει.
Το αποτελεσμα ........δεν υπηρξε αποτελεσμα,να παιρνει τα φαρμακα της.να πινει νερο,να τρωει,πραγματα που δεν κανει ετσι κι'αλλοιως.
Γυρισαμε σπιτι με πολυ ταλαιπωρια λογω οτι οι ταξιτζηδες δεν σταματουσαν.
Της ειπα μετα καποια ωρα να παρει τα φαρμακα της αλλα παλι αρνηση ε οκ εγω τι να κανω τωρα?
Δεν πηγα και στη δουλεια γιατι εχουμε να παμε σε παθολογο το απογευμα και εχουμε και συνεχεια.
Αλοιμονο γιατι επειδη μας μεγαλωνουν....οπως μας μεγαλωνουν πρεπει να μας ταλαιπωρουν ετσι?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου