Δυο ημερες εμειναν εως την αναχωρηση και εγω κοντευω να μην μπορω να σταθω στα ποδια μου.
Οκτω ωρες την ημερα συν τον χρονο που χρειαζεται να παω και να ερθω στην δουλεια,και ολο αυτο το χρονο ορθιος καθε μερα.
Την τελευταια εβδομαδα το προβλημα της μεσης μου χειροτερεψε και με δυσκολια στεκομαι ορθιος βλαστημωντας αυτους απο τους οποιους επαθα αυτη την βλαβη.
Και ερχεται και το ταξιδι και θα εχει και εκει πολυ περπατημα,πως αλλοιως να δεις μια πολη αν δεν την περπατησεις?
Αναρωτιεμε για ποσο καιρο ακομα θα μπορω να στεκομαι ορθιος τοσες ωρες και το τι θα κανω μετα οταν δεν θα μπορω και ανατριχιαζω.
Και νευριαζω που η εταιρεια νοιαζεται για συμβιβασμο και πιστευει οτι θα το καταφερει,αν ηξεραν τι θα συμβει μαλλον θα το σκεφτοντουσαν ξανα.
Εν τω μεταξυ στο κολοχανιο που ζουμε θυμηθηκαν για τα καλα το Μακεδονικο και ολοι εκφραζουν γνωμη,εκει που μας φτασανε μονο γνωμη μπορουν να εκφρασουν.
Το εχω ξαναγραψει,κριμα που στην συγχρονη εποχη δεν εφαρμοζεται αυτο που εκαναν οι αρχαιοι Αθηναιοι,δηλαδη να εκτελουν τους αρχοντες τους οταν αυτοι εχαναν μια σημαντικη μαχη,εδω δεν προκειται μονο για μια μαχη εδω χανουμε ενα σημαντικο στοιχειο της ιστοριας μας.Ξεφτιλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου