Πιναμε το ποτο μας το περασμενο Σαββατο στο μπαρακι οταν απο αποσταση ειδαμε εναν παλιο φιλο να μας κοιταζει,καλο παιδι με τις παραξενιες του ομως.
Τις ανεχομαστε αν και δεν μας αρεσε,του καναμε τα χατηρια του διναμε πολλες φορες δικιο για οσα ελεγε για την σχεση του,λεγαμε κατι απο ολα θα ειναι αληθεια δεν ειναι δυνατον να μιλαει για τον ερωτα του ετσι.
Μετα απο πολλες φασαριες και καυγαδες χωρισαν,με τον τροπο του μας απομακρυνε και εμας απο κοντα του,δεν ηθελε ελεγε να εχει παρε-δωσε με τους φιλους της πρωην σχεσης του.
Κριμα ειπα,τι ειχαμε εμεις να κανουμε με οτι συνεβη?
Αποφασισα αν και με στεναχωρησε οτι δεν υπηρχε λογος να επιμενω,και το κρατησα οπως το αποφασισα,ειναι νομιζω δειγμα ανωριμοτητος να θεωρεις τους φιλους της εκαστοτε σχεσης σου καλους και αγαπητους για οσο μονο κραταει αυτη η σχεση και μετα να τους πετας στην ακρη.
Εκεινο το βραδυ ηρθε να μας χαιρετισει με χαμογελο,δεν ειμαι αγενης τον χαιρετησα και εγω αλλα μεσα μου ηξερα οτι αυτος ο ανθρωπος για μενα ειχε πλεον περασει σε αυτους που εκτιμησα αλλα δεν το ειχε καταλαβει.
Οτι αφηνω στο παρελθον εχω ενα λογο για να το κανω,ποτε δεν εχω κακιες αλλα οταν με πληγωσουν δεν αντεχω να το αντιμετωπισω.
Εκεινο το βραδυ καταλαβα οτι σωστο η λαθος αυτο που κανω ειναι τελικα αυτο που με βοηθαει να στεκομαι πανω σε αυτο το τεντωμενο σχοινι που εγω ονομαζω ζωη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου