Μετα απο ενα εφιαλτικο απογευμα,γιατι σαν ηλιθιος της ανεφερα οτι θα παμε στον γιατρο,ηρθαν και μας πηραν σχετικα ησυχα και πηγαμε στο νοσοκομειο.
Ταλαιπωρια 3 ωρες αναμονη και τελικα μας ειδαν οι γιατροι,αναπαντεχα υπομονετικοι με ερωτησεις και αποριες,ειδαν και καταλαβαν πολλα.
Η προταση ηταν να μεινει στο νοσοκομειο,αλλα αφου ειδαν τον τρομο της και την διστακτικοτητα μου,την εβαλαν να υποσχεθει οτι θα ελθει στον νευρολογο μαζι μου και σε ψυχιατρο το συντομοτερο δυνατον.
Τα κακα νεα ειναι οτι η κατασταση της χρηζει πολυ σοβαρης παρακολουθησης και το παρκινσον θελει επειγοντως ρυθμιση γιατι την εχει καταλαβει ολοκληρωτικα.
Υποσχεθηκε λοιπον οτι θα ελθει αλλοιως το επομενο βημα ειναι α ξαναπαει στο νοσοκομειο και αυτη την φορα να μεινει.
Το αλλο καλο ηταν οτι το περιπολικο μας επεστρεψε σπιτι μας γιατι που να βρεις ταξι στις 11 το βραδυ εκει που μας πηγαν.
Και μπηκαμε παλι στο μικρο σπιτι με μια αμυδρη ελπιδα οτι ολα ισως πανε καλυτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου