Σημερα και παλι πηγα στο νοσοκομειο,ολα μου φανηκαν καλυτερα,καναμε ενα μπανιο,ναι το μωρο το κανω εγω μπανιο,αλλαξαμε σεντονια,ναι εγω τα αλλαξα αν περιμενω απο εκει μεσα σωθηκα και καθησαμε λιγο στον κηπο.
Πιστευω οτι ειναι καλυτερα γιατι δεν σταματησε να γκρινιαζει και οταν γκρινιαζει ειναι καλα τα πραγματα.
Μιλησα με τους γιατρους,εχουν αλλαξει σχεδον ολη την φαρμακευτικη της αγωγη,ολα καλα λενε αλλα θα μεινει ακομη μια εβδομαδα μεσα,αυτο ειναι καλο απο την μια γιατι θα συνηθισει τα νεα φαρμακα,και καλυτερο απο την αλλη γιατι θα την φροντιζουν οσο θα λειπω μιας και ο αδελφος μου ειχε αποκλεισει την περιπτωση να την παρει σπιτι του εστω για μια εβδομαδα.
Περασα και απο την δουλεια να παραπονεθω στις φιλες μου που ειδα σημερα τεραστια αγγελια να ζητουν υπαλληλους στο πολυκαταστημα και εγω εχω αφησει βιογραφικο και δεν με εχουν παρει ενα τηλεφωνο.
Το μονο καλο που μου δινει μια ελπιδα ειναι οτι εστειλα ενα νεο μεηλ στον διευθυντη ζητωντας του να με βοηθησει να ξαναεργαστω και ειδα οτι μου απαντησε οτι εχει λαβει το μεηλ και το βιογραφικο,οποτε καντε μια ευχη να με παρουν.
Ετσι περναει η ζωη τελικα με ελπιδες που ξαφνικα ξεπεταγονται απο εκει που δεν το περιμενεις,οσο υπαρχουν υπαρχει και η ζωη,Αλοιμονο ποιος μπορει να ζει μια ζωη χωρις ελπιδες?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου