Το ευχαριστο ξυπνημα μου καθε πρωι αρχιζει με ενα ατελειωτο παραπονο απο την μητερα μου οτι θα πεθανει οτι δεν ειναι καλα και οτι αλλο μπορειτε να φανταστειτε.
Αναγκαστικα για να διατηρησω λιγη απο την ηρεμια μου αν και δυσκολο κλεινομαι στο δωματιο μου και προσπαθω να ξανακοιμηθω μηπως και δω και κανενα καλυτερο ονειρο,αυτο δεν συμβαινει πλεον και σιγα-σιγα μπαινω στο κλιμα της ημερας ξεροντας οτι θα ειναι μια ημερα σαν τις προηγουμενες.
Σαββατο σημερα και παλι τα ιδια,αυτο γινεται και κατα την διαρκεια της ημερας,και το παραξενο ειναι οτι οταν γυριζω απο ψωνια την βλεπω παντα ορθια να παιδευεται με κατι ενω οταν ειμαι σπιτι παντα δεν μπορει να σηκωθει και αρχιζει....ελα να με σηκωσεις,ελα να με γυρισεις,πεθαινω,δεν ειμαι καλα,τα χαπια δεν ειναι καλα,και μια ατελειωτη σειρα γκρινιας που δεν σταματαει εως το βραδυ.
Εκτος απο ολο αυτο εχω να σκεφτω και το θεμα της εργασιας μου,περιμενω καποιο νεο απο εκει που δουλευα αλλα αν και ειχαν αγγελια για περισσοτερες απο μια θεσεις,αν και εστειλα μεηλ στον διευθυντη για να με βοηθησει δεν εχω καμμια ελπιδα οτι κατι θα γινει με αυτο.
Αυτη η ιστορια επιτεινει την ανασφαλεια και το αγχος μου,δεν μου κανει καλο και με κανει να σκεπτομαι ασχημα,δεν ειναι και το ευκολοτερο πραγμα στον κοσμο να μπορει καποιος να ανταπεξελθει τοσα προβληματα μαζι,καπου πρεπει να υπαρχει μια βοηθεια και εδω δεν υπαρχει.
Λεω πως μπορουν ανθρωποι να ξερουν το προβλημα ενος αλλου ανθρωπου,να εχουν την δυναμη να τον βοηθησουν και ομως να μην το κανουν.
Τωρα με την αρνηση της να παιρνει και τα φαρμακα με εχει εγκλωβισει μεσα στο σπιτι,για να ειμαι εδω να της τα δινω,ισως πρεπει τελικα να κοιταξω λιγο και εμεναν γιατι με βλεπω να ταξιδευω στον αλλο κοσμο πριν απο εκεινην με τον τροπο που ζω τελευταια,και με οσα εχω μαζεψει τεσσερα χρονια ταλαιπωριας.
Αντε τωρα να βρω διαθεση να σηκωθω,να φαω κατι,να βαλω πλυντηριο,να μαγειρεψω,να ψωνισω για το διημερο,να της κοψω τα νυχια,να πεσω απο το παραθυρο...ισως,
Μπα ατυχος και σε αυτο....σε υπερυψωμενο ισογειο μενουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου