Bυθος

Το αισθημα της ελλειψης οξυγονου ειναι οδυνηρο για το μυαλο και τους πνευμονες,σπασμωδικες κινησεις σε μια προσπαθεια να ανεβεις στην επιφανεια,η ρουφηχτρα σε τραβαει ολο και πιο βαθεια,ειναι σκοτεινα εκει,και εισαι μονος,ξερεις οτι το σωμα δεν σε βοηθαει να αντιδρασεις οπως πρεπει,το μυαλο σαστισμενο απο το σκοταδι και την απομονωση ψαχνει μεσα στα περασμενα ευτυχισμενες στιγμες οσο λιγες και να ειναι στην προσπαθεια να ζωντανεψει.

Το φως μακρυνο,θαμπο,κι'ομως ξερεις οτι υπαρχει εκει ψηλα στην επιφανεια,πασχιζεις να ανεβεις ακομη,κατι να πιαστεις,δεν βρισκεις ομως.
Περνανε απο μπρος σου χιλιαδες εικονες,αγκαλιες,χαμογελα,καλοκαιρι,ζεστοι καφεδες,αμμουδιες,εκδρομες με φιλους,αγχη,πικρες,δευτερολεπτα αγωνιας.

Το σωμα δεν κινειται πλεον,ενα αισθημα οτι αιωρεισαι σε κενο αερος,μια γλυκεια και ηρεμη αισθηση,πως ο βυθος μπορει να γινει τοσο φιλικος και οικειος,το σκοταδι να μοιαζει σαν καθημερινη συνηθεια.
Χιλιαδες πεπλα να σε χαιδευουν την ωρα της φυγης,σκιες που γνωρισες να σ'αποχαιρετουν,δεν ειναι η λυπη μεσα σου που εισαι μακρυα τους,μια μουσικη σε συνοδευει στο κενο.

Η φαντασια μου αγριευει τα βραδυα,ψαχνει μια εξοδο διαφυγης,να την κρατησω μεσα μου γινετε καθε φορα και πιο δυσκολο.
Οταν το πρεπει σταματαει να ειναι αυτο που θελω,το θελω μου ξεσπαει ασυλλογιστα.

Και ειναι ομορφος ο βυθος κι'ας ειναι κρυος και σκοτεινος.