Aκομη μια επισκεψη στο νοσοκομειο το απογευμα,οσο περναει ο καιρος τοσο η ασθενεια προχωραει,τοσο οι συνομιλιες μας γινονται ολο και πιο δυσκολες,ολο και η συμπεριφορα της γινετε πιο απομακρη.
Πλεον δεν καταλαβαινει οτι τις τελευταιες εβδομαδες παω μονο μια φορα την βδομαδα αντι για δυο να την δω,απλα μιλαει για πραγματα που δεν εχουν νοημα,που δεν υπαρχουν η που δεν μπορουν να εχουν γινει.
Ποναει,και φυσικο ειναι τοσους μηνες στο κρεβατι ακινητη,ανοιγουν οι πατουσες της,κακο αυτο,και γενικα δεν δειχνει σημαδια καμιας βελτιωσης.
Η εμμονη της να μην παιρνει τα φαρμακα ειναι το κυριοτερο προβλημα,το ιδιο ειχαμε και στο σπιτι,και φυσικα δεν ειναι και το καλυτερο να εισαι εκει μεσα τοσους μηνες,αφου σκεπτομουν αν περπαταγε να την επαιρνα απο εκει,και ας γινοταν οτι ηταν να γινει εδω στο σπιτι.
Θελει να ερθει σπιτι,το ζηταει,πως ομως να την κουμανταρω εγω?εδω θελει αποκλειστικη ολο το 24ωρο και με τα οικονομικα μας εκει που βρισκονται αυτο δεν ειναι δυνατον.
Κριμα να ταλαιπωρειτε τοσο πολυ,μερικες φορες σκεφτομαι...ταλαιπωρηθηκε τοσο στην ζωη της,ειναι απο θεου να ταλαιπωρειτε ετσι και στο τελος της?
Και να πεις εκτος απο τα λαθη της δεν πειραξε και κανεναν,δεν ηταν μνησικακη,κουτσομπολα,αντροχωριστρα η οτιδηποτε αλλο.
Ασχημα φερετε σε μερικους ανθρωπους ο θεος,ατυχη γυναικα,απο την αρχη εως το τελος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου