Μια δυσκολη μερα

Ξεκινησα για τον καθημερινο μου προορισμο,το νοσοκομειο...αργα τα βηματα μου με εφεραν στο δωματιο της,εκει την βρισκω παντα ξαπλωμενη,αλλοτε κοιμαται,αλλοτε κοιταει το κενο,ενα κενο που περπαταει ειμαι κι'εγω πηγαινοντας κοντα της.
Καλημερα μαμα..ηρθα,με κοιταει,ευτυχως με γνωριζει καποιους αλλους που εχουν ερθει να την δουν δεν τους θυμαται....που ησουν τοση ωρα μου απανταει.

Μαμα πριν λιγο εφυγα απο το σπιτι και να ....ηρθα,εισαι καλα?
Ποναω συνεχιζει,τι να απαντησω εγω σε αυτο,εκεινοι που πρεπει να απαντησουν δεν το εχουν κανει μεχρι σημερα,δυσκολο ειναι να της εξηγησω πως και γιατι ποναει,απλα της λεω πολλες φορες να μην βαζει τα χερια της στις κατακλισεις,να μην τις χειροτερευει.

Την σηκωνω,βαζω ενα μεγαλο μαξιλαρι στην πλατη της να την στηριζει,μερικες φορες ανεβαζω τα ποδια της σε μια καρεκλα να μην κουραζεται που κρεμονται,κουνησε τα λιγο μανα της λεω,δεν μπορω απανταει.

Προσπαθω να ξεχαστω κοιτωντας την τηλεοραση που της εχω παει για να περναει η ωρα της,της κανω μασαζ στην πλατη,λιγο πιο κατω μου λεει...οχι εκει μαμα δεν κανει, ειναι εκει που πονας.

Σημερα δεν ειχε διαθεση,και ποιος θα ειχε τοσους μηνες κατακοιτος,κι'ομως μιλαγε σαν να μην εχει τιποτα,καταλαβαινε τα παντα.

Ειναι τοσο ασχημη η αρρωστια μου ρωτησε,αν τρως,πινεις νερο και τα φαρμακα σου ολα θα πανε καλα,μην ανησυχεις της απαντησα.

Σαν να μην το πιστεψε,με κοιταξε με ενα βλεμμα θλιψης και μου ειπε...

Δεν θα με εχεις κοντα σου για πολυ καιρο.

Εκεινη την ωρα σαν να αδειασε απο μεσα μου οτι υπηρχε,την κοιταξα και βουρκωσα,δεν εκλαψα δεν ηθελα μπροστα της,δεν θελω να με δει ετσι,οχι μαμα ολα θα πανε καλα,κανε οτι σου λενε οι γιατροι.

Πως ερχεται ο ανθρωπος σε συμφιλιωση με την ιδεα του θανατου,εκεινη δεν ηθελε καν να ακουσει αυτην την λεξη,δεν εβλεπε ταινιες με πεθαμενους ηθοποιους,δεν εβλεπε τα αφιερωματα σε νεκρους τραγουδιστες,δεν πηγαινε ποτε της σε κηδειες,φοβοταν ακομη και την λεξη θανατος.

Την κτενισα,της εκανα και αλλο μασαζ να κυκλοφορησει το αιμα στην πλατη της,ηρθε το φαγητο και τα χαπια,τελειωσε και η σημερινη οδυσσεια.

Στο λεωφωρειο αφησα λιγο τον εαυτο μου να δακρυσει οταν ηρθε στο μυαλο μου αυτο που μου ειπε,κρατιεμαι απο τεντωμενο σχοινι και φοβαμαι μην σπασει αποτομα και πεσω,ισως εχω πεσει ηδη και δεν το εχω καταλαβει.

Πως περνουν οι ανθρωποι,μ'ενα γεια σου...οι ανθρωποι,και μενει ο πονος.