Το ποθεν εσχες των φτωχων

Μια Αθήνα θλιμενη συναντησα στις βολτες μου αυτες τις τελευταιες μερες,μια πολη μιζερη και φτωχικα στολισμενη για τις γιορτες που ερχονται,ισως φταιει και η δικη μου διαθεση που την βλεπω ετσι,ισως και να φταιει ο καιρος που χαλασε και μου απαγορευει μια μικρη βολτα στην πολη.
Παντου ζητιανοι και περιπλανωμενοι,μυστικες ματιες παρατηρουσα καθως κατεβαινα την οδο Πειραιως,χαρτακια να αλλαζουν χερια,κουβεντες μεταξυ ανθρωπων που περπατουσαν ασκοπα εκει γυρω απο το παλιο κτηριο του Ικα,παρατημενο σαν την πολη και αυτο,πιο πανω οι ουρες για το συσιτιο ειχαν αρχισει να σχηματιζονται ενω η Πειραιως ηταν κλειστη απο μια πορεια διαμαρτυρομενων εξω απο το υποτιθεμενο υπουργειο εργασιας.

Παντα υπηρχαν φτωχοι,φετος ειναι πολυ περισσοτεροι,το καταλαβαινεις απο τα ρουχα και τα παπουτσια που φορανε,απο το χρωμα του προσωπου τους,αντρες ατημελητοι και γυναικες με χαμηλωμενο βλεμμα,σαν να ντρεπονται που περιμενουν στην ουρα για ενα πιατο φαγητο.

Χειροτερα απο ολους τα παιδια,με χαρτομαντηλα,λουλουδια,σπιρτα,στυλο,μουσικα οργανα,παιδια μεσα στην βροχη να ζητιανευουν...χωρις δωρα για τις γιορτες,χωρις χαρα,με την αναγκη που τα σπρωχνει να το κανουν αυτο καθημερινο τροπο ζωης.

Ανεβαινοντας προς το Κολωνακι η ατμοσφαιρα αλλαζει..τεχνητα η οχι δεν το ξερω,εκει πλεον το ντυσιμο ειναι διαφορετικο,η προσποιηση οτι τιποτα δεν εχει αλλαξει εδω σε ξεγελαει,κι ομως οσο και να το προσποιουνται..τιποτα δεν ειναι πλεον το ιδιο.

Αυτες τις μερες δεν ειναι δυνατον να μην σκεφτω ακομα περισσοτερο την μητερα μου,μου λειπει κι ας μην ειμαστε ποτε κοντα εμεις οι δυο,τελικα οσα μας λενε οι παλιοι τα καταλαβαινουμε πολυ αργοτερα εμεις.

Ναι..σαν την μανα κανενας δεν θα νοιαστει,ακομα θυμαμαι την καθε φορα που εμπαινα σπιτι,τοτε που ηταν καλα,που ειχε τον ελεγχο του μυαλου της.

Εφαγες παιδι μου?

Δεν θελω να ειμαι εδω τα επομενα Χριστουγεννα....